توانگری نه به مالست پیش اهل کمال *** که مال تا لب گورست و بعد از آن اعمال
من آنچه شرط بلاغست با تو می‌گویم *** تو خواه از سخنم پند گیر و خواه ملال
محل قابل و آنگه نصیحت قائل *** چو گوش هوش نباشد چه سود حسن مقال
به چشم و گوش و دهان آدمی نباشد شخص *** که هست صورت دیوار را همین تمثال
نصیحت همه عالم چو باد در قفس است *** به گوش مردم نادان چو آب در غربال
دل ای حکیم درین معبر هلاک مبندر *** که اعتماد نکردند بر جهان عقال
مکن به چشم ارادت نگاه در دنیا *** که پشت مار به نقش است و زهر او قتال
نه آفتاب وجود ضعیف انسان را *** که آفتاب فلک را ضرورتست زوال
چنان به لطف همی پرورد که مروارید *** دگر به قهر چنان خرد می‌کند که سفال
برفت عمر و نرفتیم راه شرط و ادب *** به راستی که به بازی برفت چندین سال
کنون که رغبت خیرست زور طاعت نیست *** دریغ زور جوانی که صرف شد به محال
زمان توبه و عذرست و وقت بیداری *** که پنج روز دگر می‌رود به استعجال
کنون هوای عمل می‌زند کبوتر نفس *** که دست جور زمانش نه پر گذاشت نه بال
چنان شدم که به انگشت می‌نمایندم *** نماز شام که بر بام می‌روم چو هلال
وصال حضرت جان‌آفرین مبارک باد *** که دیر و زود فراق اوفتد درین اوصال
به زیر بار گنه گام برنمی‌گیرم *** که زیر بار به آهستگی رود حمال
چنین گذشت که دیگر امید خیر نماند *** مگر به عفو خداوند منعم متعال
بزرگوار خدایا به حق مردانی *** که عارفان جمیل‌اند و عاشقان جمال
مبارزان طریقت که نفس بشکستند *** به زور بازوی تقوی و للحروب رجال
یقدسون له بالخفی والاعلان *** یسبحون له بالغدو والاصال
مراد نفس ندادند ازین سرای غرور *** که صبر پیش گرفتند تا به وقت مجال
قفا خورند و ملامت برند و خوش باشند *** شب فراق به امید بامداد وصال
به سر سینه این دوستان علی‌التفصیل *** که دست گیری و رحمت کنی علی‌الاجمال
رهی نمی‌برم و چاره‌ای نمی‌دانم *** بجز محبت مردان مستقیم احوال
مرا به صبحت نیکان امید بسیارست *** که مایه‌داران رحمت کنند بر بطال
بود که صدرنشینان بارگاه قبول *** نظر کنند به بیچارگان صف نعال
توقعست به انعام دائم‌المعروف *** ز بهر آنکه نه امروز می‌کند افضال
همیشه در کرمش بوده‌ایم و در نعمش *** از آستان مربی کجا روند اطفال؟
سؤال نیست مگر بر خزائن کرمش *** سؤال نیز چه حاجت که عالمست به حال
من آن ظلوم جهولم که اولم گفتی *** چه خواهی از ضعفا ای کریم و از جهال
مرا تحمل باری چگونه دست دهد *** که آسمان و زمین برنتافتند و جبال
ثنای عزت حضرت نمی‌توانم گفت *** که ره نمی‌برد آنجا قیاس و وهم و خیال
ختام عمر خدایا به فضل و رحمت خویش *** به خیر کن که همینست غایةامال
بر آستان عبادت وقوف کن سعدی *** که وهم منقطعست از سرادقات جلال
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر